Słynni kucharze w polsce

 


Pascal Brodnicki

Pascal Brodnicki, właściwie Pascal Viktor Raymond Brodnicki (ur. 5 września 1976 w Lille we Francji) – kucharz prowadzący program telewizyjny, autor książek kucharskich.

Uczył się gotować we francuskich szkołach gastronomicznych. Pracował w wielu restauracjach (m.in. Chelsea Hotel w Nowym Jorku i Les Pyrénées we Francji).

Obecnie mieszka w Polsce. Od września 2004 do grudnia 2009 prowadził w TVN program kulinarny Pascal: Po prostu gotuj!.

14 maja 2008 urodził się jego syn Leo

Publikacje

  • Po prostu gotuj! 2005
  • Po prostu mi to ugotuj! 2006

Dubbing

Przypisy

  1. ↑ Pascal Brodnicki: Dziecko to radość mojego życia

Stanisław Czerniecki

Stanisław Czerniecki – sekretarz królewski, podstoli żytomierski, autor pierwszej polskiej książki kucharskiej.

Pochodził najprawdopodobniej z rodziny mieszczańskiej[1]. Był kuchmistrzem wojewody krakowskiego Aleksandra Michała Lubomirskiego.

W czasie "potopu" i bezpośrednio po nim brał udział w walkach ze Szwedami, Moskwą i Tatarami, za co w 1676 roku został nobilitowany na sejmie koronacyjnym Jana Sobieskiego. W 1670 roku został mianowany sekretarzem królewskim[2] . W 1682 r. wydał "Compendium Ferculorum albo zebranie potraw", pierwszą polską książkę kucharską. W jej trzech rozdziałach zawarł po sto przepisów na potrawy mięsne, rybne i mleczne oraz kilkadziesiąt dodatków.

Staropolska kuchnia Czernieckiego to przede wszystkim kuchnia ostra, charakteryzująca się obfitym używaniem egzotycznych przypraw. Do mięs, ryb i drobiu, ale także do potraw mącznych i mlecznych oraz warzyw dodawano ogromnych ilości pieprzu, szafranu, imbiru, gałki i kwiatu muszkatołowego, cynamonu, koriandru, kminku, octu, cukru, cytryn, limonek, piżma, pistacji, rodzynek i innych przypraw. Obficie używano octu, który łączono zwykle ze „słodkością” (cukrem, sokiem, konfiturami, rodzynkami), co nadawało mięsom i rybom smak daleki od pierwotnego.

Kuchnia autora Compendium ferculorum charakteryzuje się dużą ilością dań postnych, zwłaszcza rybnych. Surowy post staropolski zabraniał spożywania nie tylko mięsa, ale także tłuszczów zwierzęcych, mleka, jaj, sera itp. Z tego względu dania postne należały do najlepiej rozwiniętych działów kuchni polskiej i najlepiej opracowanych przez Czernieckiego.

Z mięs Czerniecki opisywał głównie wołowinę, cielęcinę, drób, dziczyznę i baraninę (skopowinę), niechętnie natomiast sięgał do dań z wieprzowiny, którą uważał za gorszą i niezdrową.

Czerniecki krytykował i wykpiwał popularną w ówczesnej Europie kuchnię francuską i z najwyższą niechęcią odnosił się do francuskich kucharzy. Skwapliwie wychwalał natomiast kuchnię "krajów cesarskich", przez co rozumiał głównie Czechy i Węgry. Deklaracje te nie przeszkodziły mu jednak naśladować kuchmistrzów francuskich, z których receptur chętnie w swym dziele korzystał.

W Panu Tadeuszu Adam Mickiewicz opisał Compendium ferculorum, choć dla lepszego brzmienia albo przez pomyłkę użył tytułu Kucharza doskonałego (pierwsze wydanie w 1783 r.) Szczegóły tekstu „Pana Tadeusza”, nota Mickiewicza w Objaśnieniach poety, a zwłaszcza sam opisy potraw jednoznacznie wskazują jednak, że wieszcz miał na myśli książkę Czernieckiego.

W 1697 roku Czerniecki wydał jeszcze książeczkę zatytułowaną Dwór, wspaniałość, powaga i rządy Jaśnie Oświeconego Książęcia JM Państwa Rzymskiego [...] Stanisława hrabi na Wiśniczu i Jarosławiu Lubomirskiego, w której opisał organizację i życie dworu wojewody krakowskiego Stanisława Lubomirskiego. Publikacja ta zawierała także inne dziełko Czernieckiego zatytułowane Opisanie aktu weselnego, który w Łańcucie roku 1661 18 Septembris Jaśnie Oświecony Jerzy Sebastian Lubomirski [...] sprawował córce swojej [...] Konstancji.

Przypisy

  1. ↑ J. Dumanowski, „Compendium ferculorum” Stanisława Czernieckiego [w:] Stanisław Czerniecki, Compendium ferculorum, czyli zebranie potraw, wyd. i opr. J Dumanowski, M. Spychaj z przedmową Stanisława Lubomirskiego, „Monumenta Polonaie Culinaria”, t. I, Warszawa 2009, s. 40.
  2. ↑ J. Dumanowski, „Compendium ferculorum” Stanisława Czernieckiego..., s. 41-42.

Źródła

  • Biuletyn Informacyjny Biblioteki Narodowej, nr 3/174/2005
  • M. Dembińska, Zmiany w polskiej kuchni od średniowiecza do końca XVII wieku na tle europejskim. Compendium ferculorum z 1682 r. [w:] Szkice z dziejów materialnego bytowania społeczeństwa polskiego, Wrocław 1989, s. 191-199
  • J. Dumanowski, Staropolskie książki kucharskie, „Mówią wieki”, 12, 2009 (599), s. 36-40.
  • J. Dumanowski, Kapłon we flaszy, czyli historia w dawnych książkach kucharskich, „Wiadomości Historyczne”, 6, 2007, s. 1-8
  • J. Dumanowski, Kuchnia bez schabowego, „Mówią wieki”, 12, 2009 (599), s. 73-76.
  • R. Ocieczek, „Zabytek drogi prawych zwyczajów”. O książce kucharskiej, którą czytywał Mickiewicz [w:] „Pieśni ogromnych dwanaście…” Studia i szkice o „Panu Tadeuszu”, Katowice 2000, red. M. Piechota, s. 172-191.
  • J. Ziembiński, Książka kucharska w podróżnym kuferku (jeszcze o książce kucharskiej, którą posiadał Mickiewicz), „Ruch Literacki”, R. 46, z. 4/5 (2005), s. 355-367.
  • S. Czerniecki, Compendium ferculorum albo zebranie potraw, Kraków 1682 (Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa).
  • S. Czerniecki, Compendium ferculorum albo zebranie potraw, wyd. i opr. Jarosław Dumanowski i Magdalena Spychaj, z przedmową S. Lubomirskiego, „Monumenta Poloniae Culinaria” (red. J. Dumanowski), tom I, Muzeum-Pałac w Wilanowie, Warszawa 2009 ISBN 978-83-60959-01-5
  • S. Czerniecki, Dwór, wspaniałość, powaga i rządy Jaśnie Oświeconego Książęcia JM Państwa Rzymskiego [...] Stanisława hrabi na Wiśniczu i Jarosławiu Lubomirskiego, [b.m.w.] 1697

Adam Gessler

Adam Gessler (ur. 1955) - polski przedsiębiorca, restaurator, właściciel sieci restauracji[1].

Biografia

Jego ojciec Zbigniew Gessler był przedsiębiorcą i restauratorem, matka Joanna, zaś brat Piotr Gessler jest restauratorem. Zagrał w filmach Akcja pod Arsenałem (1977), Szpital przemienienia (1978). Ma dwóch synów: Mateusza z pierwszą żoną Joanną Roqueblave i Adama Szczęsnego z drugą żoną Joanną Sobieską-Gessler.

Od września 2010 prowadzi w TVP1 program Wściekłe gary[2].

Lokale

  • Restauracja "U Kucharzy" - ul. Ossolińskich 7, Warszawa (wyróżnienie "Michelina" w 2009)
  • Restauracja "U Kucharek" - ul. Krakowskie Przedmieście 13, 00-071 Warszawa, tel. 22 826 79 36
    • Bistro a la Fourchette "Przekąski-Zakąski" - ul. Krakowskie Przedmieście 13, 00-071 Warszawa, tel. 22 826 79 36
    • Okna wytrawne i słodkie "Delikatesy" - ul. Krakowskie Przedmieście 13, 00-071 Warszawa, tel. 22 826 79 36
    • Lodziarnia "Kręcimy Lody" - ul. Krakowskie Przedmieście 13, 00-071 Warszawa
  • Restauracja "U Anny" - Warszawa
  • Restauracja filia "U Kucharzy" - Londyn

Zobacz też

Linki zewnętrzne

Plotki

  1. ↑ Adam Gessler. Król warszawskich restauratorów - Gospodarka, finanse, budżet w Dziennik.pl - Dziennik.pl
  2. ↑ Wściekłe gary - Telewizja Polska SA
 
 

Magda Gessler

Magdalena Gessler, z domu Ikonowicz (ur. 10 lipca 1953) – polska malarka, restauratorka, właścicielka i współwłaścicielka sieci restauracji.

Biografia

Jej ojciec Mirosław Ikonowicz był korespondentem PAP, zaś brat Piotr Ikonowicz jest politykiem lewicy, prawnikiem i dziennikarzem. Dzieciństwo spędziła w Sofii. W latach 60. wraz z rodziną zamieszkała w Hawanie, a po kilku latach w Madrycie, gdzie ukończyła malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych.. W latach 80. wyszła za Volkharta Müllera, korespondenta tygodnika "Der Spiegel" w Madrycie Po jego śmierci w 1986 wróciła do Polski i wyszła za Piotra Gesslera, członka rodziny warszawskich restauratorów, syna Zbigniewa Gesslera i brata Adama Gesslera Po podziale rodzinnej firmy w 1991 Piotrowi i Magdzie Gesslerom przypadła restauracja "U Fukiera" w Warszawie. Obecnym partnerem Magdy Gessler jest Waldemar Kozerawski. Ma dwoje dzieci: syna Tadeusza (ur. 1983) z pierwszego małżeństwa i córkę Larę (ur. 1989) z drugiego małżeństwa. Bywa niekiedy mylona z Martą Gessler, właścicielką restauracji "Qchnia Artystyczna" i kwiaciarni "Warsztat Woni" w Warszawie. Obie są kolejnymi żonami Piotra Gesslera, stąd zbieżność nazwisk

W 1993 przygotowywała scenografię do filmu Lepiej być piękną i bogatą

W czerwcu 2005 ukazała się jej książka "Kuchnia moja pasja", a w październiku 2007 "Kocham gotować" - Magdy Gessler przepis na życie.

W 2008 wystąpiła gościnnie w serialu Niania jako służąca (odc. 106)

Od marca 2010 prowadzi w TVN program Kuchenne rewolucje, w którym próbuje ratować upadające restauracje.

Od 12 czerwca 2010 pisze felietony kulinarne w tygodniku "Wprost

16 grudnia 2010 otrzymała dyplom ministra rolnictwa za promocję polskich produktów.

W lutym 2011 otrzymała nominację do nagrody Wiktora w kategorii "Największe odkrycie telewizyjne"

Zaprojektowała również własną kolekcję obrusów i serwet dla Fabryki Lnu Żyrardów

Lokale

Poniższa lista zawiera lokale niekoniecznie będące własnością Magdaleny Gessler, część z nich jest prowadzona na zasadzie franczyzy.

  • Restauracja "AleGloria", Warszawa
    • Restauracja "Beluga", Warszawa
    • Restauracja i Bar "Czaji", Warszawa
    • Cukiernia i Delikatesy "Embassy", Warszawa
  • Dom Restauracyjny "Krokodyl", Warszawa
    • Restauracja "Bellini", Warszawa
    • "Catering Magda Gessler", Warszawa
  • Restauracja "U Fukiera", Warszawa
  • Restauracja "Gar", Warszawa
  • Restauracja "Venezia", Warszawa
  • Cukiernia i Restauracja "Słodki...Słony", Warszawa
  • Restauracja "PAPU", Warszawa
  • Restauracja "MG Eat", Warszawa
  • Restauracja "Zielnik Cafe", Warszawa (wyróżniona w rankingu najlepszych restauracji "Rzeczypospolitej" w 2006, 2007, 2008, 2009 oraz "Newsweek Polska" w 2007, 2008)
  • Restauracje "Polka", Warszawa i Sochaczew
  • Restauracja "Biała Gęś", Warszawa
  • Restauracja "Carska", Białowieża
  • Pensjonat "Willa Uciecha", Nałęczów
  • Restauracja "Bażanciarnia", Poznań

    •  

Linki zewnętrzne

 

Plotki

  1. ↑ Barbara Pietkiewicz. Powrót brata. „Polityka”. 21 października 2000. 43 (2268). S. 3.
  2. ↑ Adam Grzeszak, Anna Szulc. Zaklęte rewiry. „Polityka”. 10 listopada 2001. 45 (2323). S. 26.
  3. ↑ Krystyna Lubelska. Kobieta smaku. „Polityka”. 13 września 2008. 37 (2671). Ss. 38-42.
  4. ↑ Gesslerowie od kuchni, Anita Błaszczak, Rzeczpospolita, 23-12-2010
  5. ↑ Mariusz Czubaj. Książki do jedzenia. „Polityka”. 17 grudnia 2005. 50 (2534). S. 69.
  6. ↑ Piotr Stasiak. Familie ze smakiem. „Polityka”. 26 marca 2005. 12 (2496). S. 40.
  7. ↑ filmpolski.pl: Magdalena Ikonowicz-Gessler
  8. ↑ filmpolski.pl: Magdalena Gessler
  9. ↑ Wprost 24 - Felietoniści
  10. ↑ Znamy nominacje do Wiktorów plejada.pl [dostęp 2011-02-09]
  11. ↑ Kolekcja M. Gessler (strona magdagessler.lensklep.pl)
  12. ↑ Recenzja: Piotr Adamczewski, Andrzej Garlicki. Bielizna babci nad talerzem. „Polityka”. 26 sierpnia 2006. 34 (2568). S. 91.
  13. ↑ Willa "Uciecha" Dom - Wnętrza - Artykuł

Bibliografia

  • Juliusz Ćwieluch, Zaklęte rewiry Gesslerów, "Przekrój" nr 13/2006.

Agnieszka Kręglicka

Agnieszka Kręglicka – krytyk kulinarny, restauratorka, autorka felietonów, książek i programu telewizyjnego o tematyce kulinarnej.

Wraz z bratem Marcinem prowadzi w Warszawie restauracje: francuską Absynt, włoską Chianti, meksykańską El Popo, greckie Santorini i Meltemi, hiszpańskie Mirador oraz polskie Forteca i Piąta Ćwiartka. Pisze o gotowaniu, m.in. w "Gazecie Wyborczej". Współprowadząca (wraz z bratem) program Para w kuchni na antenie stacji Kuchnia.tv.

Publikacje

  • W kuchni u Kręglickich, Kraków: Znak, 2008 (współautor: Marcin Kręglicki)
  • Nowa kuchnia świata, Kraków: Znak, 2005
  • Nowa quchnia artystyczna. Kuchnia świata, Kraków: Znak, 2005 (współautorka: Marta Gessler)
  • Qchnia artystyczna. Kuchnia świata, Kraków: Znak, 2002 (współautorka: Marta Gessler)

Linki zewnętrzne

Maciej Kuroń

Maciej Kuroń (ur. 8 marca 1960 w Warszawie, zm. 25 grudnia 2008 w Izabelinie) – polski kucharz, dziennikarz, publicysta kulinarny, prowadzący programy telewizyjne o tematyce kulinarnej.

Życiorys

Urodził się 8 marca 1960 w Warszawie jako syn Grażyny i Jacka Kuroniów

W 1980 jako student Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Olsztynie reprezentował olsztyńskie środowiska studenckie w Komitecie Założycielskim Niezależnego Zrzeszenia Studentów w Warszawie[3]. W stanie wojennym w 1982 decyzją ministra nauki i szkolnictwa wyższego został usunięty ze studiów na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Przeniósł się więc na studia historyczne w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Olsztynie, następnie kształcił się w The Culinary Institute of America w Stanach Zjednoczonych

Był autorem kilku książek kucharskich, w tym Kuchni polskiej. Kuchni Rzeczypospolitej wielu narodów[1]. Należał do Stowarzyszenia Wolnego Słowa W telewizji prowadził programy kulinarne: Niebo w gębie w WOT, Gotuj z Kuroniem i Kuroń raz w TVN oraz teleturniej kulinarny Graj z Kuroniem w TVP1 W 1998 został uhonorowany nagrodą Wiktora

Miał żonę Joannę i czworo dzieci: Jana, Jakuba, Kacpra i Gaję

Zmarł nagle 25 grudnia 2008 w swoim domu w Izabelinie koło Warszawy z powodu ciężkiej niewydolności krążenia. 7 stycznia 2009 został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. W dniu pogrzebu „za wybitne zasługi w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce oraz za zaangażowanie w kształtowanie społecznych postaw Polaków” został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski

 

Robert Makłowicz

Robert Makłowicz (ur. 12 sierpnia 1963 w Krakowie)

– polski dziennikarz, pisarz, publicysta, krytyk kulinarny, podróżnik.

Z życia Roberta

Pochodzi z rodziny o korzeniach polskich, ukraińskich, ormiańskich, węgierskich i austriackich Absolwent V Liceum Ogólnokształcącego im. Augusta Witkowskiego w Krakowie. W latach 1982–1989 studiował prawo, a następnie historię na Uniwersytecie Jagiellońskim.

W latach 1993–2004 był publicystą Gazety Wyborczej. Współpracował też z tygodnikami Wprost (2002–2005), Newsweek Polska (od 2005) i Przekrój. Swoje felietony i książki pisze zazwyczaj wspólnie z Piotrem Bikontem.

W latach 1998–2008 był gospodarzem popularnego niedzielnego cyklu reportaży Podróże kulinarne Roberta Makłowicza. Od 2008 prowadzi w TVP 2 program telewizyjny Makłowicz w podróży.

Mieszka w Krakowie oraz w jednej z wiosek na półwyspie Pelješac w chorwackiej Dalmacji.

20 października 2010 ukazała się najnowsza książka Roberta Makłowicza pt. Cafe Museum, za którą autor otrzymał Nagrode Literacką Srebrny Kałamarz im. Hermenegildy Kociubińskiej

A prywatnie

Jest synem marynarza Włodzimierza Makłowicza i Beaty z domu Preiss. Ma młodszą siostrę Dominikę.

Jest wiernym Kościoła katolickiego obrządku ormiańskiego. Od 1991 roku żonaty z producentką filmową, Agnieszką Makłowicz z domu Pogoda. Ma dwóch synów Mikołaja i Ferdynanda

 

Nagrody i odznaczenia

Odznaczenia

Nagrody

Książki

  • C.K. Kuchnia (1995)
  • Listy pieczętowane sosem, czyli gdzie karmią najlepiej w Polsce (2001) (współautor z Piotrem Bikontem)
  • Zjeść Kraków. Przewodnik subiektywny (2001) (współautor ze Stanisławem Mancewiczem)
  • Dialogi języka z podniebieniem (2003) (współautor z Piotrem Bikontem)
  • Podróże kulinarne Roberta Makłowicza. Smak Węgier (2006)
  • Stół z niepowyłamywanymi nogami (2007) (współautor z Piotrem Bikontem)
  • Fuzja Smaków. Podróże kulinarne Roberta Makłowicza (2007)
  • Cafe Museum (2010)

Filmografia

Aktor

Dubbing

Linki zewnętrzne

Plotki

  1. ↑ D. Subbotko, O dobry Panie Mitteleuropa!, Gazeta Wyborcza, Duży Format, 20 października 2010.
  2. ↑ Makłowicz nagrodzony Srebrnym Kałamarzem 2010 - Gazeta Krakowska
  3. ↑ Apetycik.pl - pyszne strony życia
 

Karol Okrasa

Karol Okrasa (ur. 20 maja 1978 roku w Białej Podlaskiej) – polski kucharz, prowadzący kulinarny program telewizyjny.

Ukończył Technikum Gastronomiczno-Hotelarskim im E. Pijanowskiego w Warszawie. Jest absolwentem Wydziału Nauki o Żywieniu Człowieka i Konsumpcji Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie.

Karierę profesjonalną rozpoczął w Hotelu Jan III Sobieski w Warszawie. W latach 1997–2008 pracował w Hotelu Bristol, gdzie był też szefem kuchni.

Jest jednym z założycieli Fundacji Klubu Szefów Kuchni, której celem jest propagowanie kultury stołu w Polsce oraz poza jej granicami.

W 2005 roku został laureatem nagrody Oskar Kulinarny w kategorii osobowość kulinarna, a w 2007 otrzymał nagrodę Hermes 2007 w kategorii osobowość gastronomii.

W telewizji TVP1 od jesieni 2003 prowadził kulinarny program Kuchnia z Okrasą. W 2009 roku program został uhonorowany nagrodą im. Mieczysława Orłowicza.

Jest autorem książki Gotuj z Okrasą, zawierającej 105 autorskich przepisów kulinarnych.

Podłożył głos pod Klienta w filmie Ratatuj.

Linki zewnętrzne

Klaudiusz Sevkovic

Klaudiusz Sevkovic (ur. 26 września 1970 w Świętochłowicach[1]) – uczestnik reality show Big Brother, prezenter programów telewizyjnych, działacz sportowy, samorządowiec, z zawodu kucharz[2].

Życiorys

W 2001 wziął udział w pierwszej polskiej edycji reality show Big Brother. Na fali popularności po zakończeniu programu zagrał w filmie z udziałem uczestników Big Brothera: Gulczas, a jak myślisz... (2001) Jerzego Gruzy[3], w TVN miał własny program kulinarny Wielka niespodzianka Klaudiusza, prowadził także audycje reklamowe w Telezakupach Mango[4]. W 2004 wziął udział w programie Bar 4 – Złoto dla Zuchwałych[5].

Należał do Partii Ludowo-Demokratycznej[6]. W 2004 był kandydatem komitetu KPEiR-PLD do Parlamentu Europejskiego w okręgu wyborczym obejmującym obszar województwa podlaskiego i województwa warmińsko-mazurskiego[7][8]. W 2006 został radnym miasta Chorzów z listy KWW Koalicja Wspólny Chorzów[9], otrzymując w wyborach 361 głosów[10][11]. Zasiada w Komisji Kultury i Sportu[12] oraz w Komisji Infrastruktury i Rozwoju Miasta[13][4].

Od 2003 jest prezesem żeńskiego klubu sportowego KPR Ruch Chorzów. W 2007 został menedżerem polskiej reprezentacji kobiet w piłce ręcznej[4].

W telewizji Silesia prowadził program Klaudiusz & Cooking[14]. Jest autorem dwóch książek: Sękocin od kuchni (2001) oraz Smak sukcesu (2006)[2][15]. Wydał album muzyczny Optymista a także singel To co najważniejsze[2].

A prywatnie

Jest żonaty z Angielką Caroline, ma dwoje dzieci: córkę Vanessę i syna Tigera

Plotki

  1. ↑ 1,0 1,1 Klaudiusz Sevkovic – sylwetka uczestnika. bigbrother.tvn.pl (arch.). [dostęp 2010-05-01].
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Andrzej Grygierczyk: Klaudiusz z „Big Brothera” ratuje śląski sport. wiadomosci24.pl („Dziennik Zachodni”), 2007-03-10. [dostęp 2010-05-01].
  3. ↑ Klaudiusz Sevkovic w bazie filmpolski.pl. filmpolski.pl. [dostęp 2010-05-04].
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 Anna Kontek. Klaudiusz Sevkovic – Między kuchnią a telewizją. „Śląsk do celu.eu”. 5/2009. Ss. 12–13. ISSN 1689–6599. [dostęp 2010-05-01].
  5. ↑ Bar 4 – Złoto dla zuchwałych. wirtualnemedia.pl, 2004-02-11. [dostęp 2010-05-03].
  6. ↑ Obwieszczenie Okręgowej Komisji Wyborczej w Olsztynie z dnia 24 maja 2004 r.. pkw.gov.pl. [dostęp 2010-10-15]. s. 13.
  7. ↑ Wyniki głosowania na listy okręgowe i kandydatów według ich pozycji na liście. pkw.gov.pl. [dostęp 2010-05-01]. ss. 11–16.
  8. ↑ PAP, man: Gwiazdy słabo. olsztyn.gazeta.pl, 2004-06-14. [dostęp 2010-05-01].
  9. ↑ Kandydaci wg list wyborczych zgłoszonych w wyborach do Rady Miasta Chorzów w okręgu wyborczym nr 2. pkw.gov.pl. [dostęp 2010-05-01].
  10. ↑ Radni wybrani w województwie śląskim. pkw.gov.pl. [dostęp 2010-05-01]. s. 50.
  11. ↑ jk: Pierwsza sesja w Chorzowie. katowice.gazeta.pl, 2006-11-24. [dostęp 2010-05-01].
  12. ↑ Komisja Kultury i Sportu. chorzow.um.gov.pl, 2006-12-07. [dostęp 2010-05-01].
  13. ↑ Komisja Infrastruktury i Rozwoju Miasta. chorzow.um.gov.pl, 2006-12-07. [dostęp 2010-05-01].
  14. ↑ Klaudiusz & Cooking – archiwum programu. tvs.pl. [dostęp 2010-05-01].
  15. ↑ Kuchnia i piłka. „Nasz Kolporter”. 2006/4. [dostęp 2010-05-04].

Robert Sowa

Robert Sowa (ur. 1966 r.) - polski kucharz

Biografia

Prowadzi i występuje w programach telewizyjnych związanych z gastronomią, członek elitarnego Klubu Szefów Kuchni i Komisji Gastronomicznej Polskiego Zrzeszenia Hoteli oraz Honorowym Prezesem Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Szefów Kuchni i Cukierni. Szef kuchni warszawskiego hotelu Jan III Sobieski. W swojej karierze odniósł wiele sukcesów. W roku 2004 wspólnie z Maciejem Kuroniem i Marcinem Budynkiem, Robert Sowa ustanowił rekord Guinnessa w kategorii największa grillowana ryba, a w roku 2008 z Maciejem Kuroniem i Jarosławem Uścińskim - w kategorii największy symbol euro z sushi. Był nauczycielem wielu sławnych polskich kucharzy, takich jak Karol Okrasa. Prowadzi wiele spotkań z młodzieżą, często odwiedza szkoły gastronomiczne, w których przeprowadza szkolenia o szeroko rozwiniętej tematyce.

Został odznaczony Oskarem Kulinarnym 2004 w kategorii osobowość kulinarna roku oraz w 2006 roku w kategorii książka oraz tytułem honorowym przez kulinarny Instytut Francuski.

Robert Sowa, Kurt Scheller, Paweł Oszczyk i Filip Schmidt tworzyli jedyny polski zespół, który wziął udział w mistrzostwach świata w gotowaniu.

Autor książek ("W poszukiwaniu smaku doskonałego", "Esencja Smaku", "Romans Kulinarny") oraz artykułów o tematyce kulinarnej. Był kucharzem polskiej reprezentacji w piłce nożnej. Gotuje z zaproszonymi gośćmi w kąciku kulinarnym w Dzień Dobry TVN. Od 28 marca 2009 roku prowadzi cykl porad kulinarnych Radia Zet - "Przyprawy i potrawy Roberta Sowy".

Jan Szyttler

Jan Szyttler (ur. 1763, zm. 1850) – kucharz, autor pierwszych systematycznych książek kucharskich na ziemiach polskich.

Urodził się w Warszawie w rodzinie kucharza, karierę rozpoczął w wieku czternastu lat jako kuchcik na dworze Ogińskich w Siedlcach. Później był kucharzem na dworze Stanisława Augusta Poniatowskiego (pod kierownictwem sławnego kuchmistrza Paula Tremona). Upodobania kulinarne króla Stanisława Augusta zapoczątkowały modę na wyrafinowaną, a zarazem zdrową kuchnię, łączącą francuskie i polskie tradycje kulinarne.

W 1820 roku osiadł w Wilnie, gdzie do końca życia zajmował się wyłącznie pisaniem i publikacją książek i poradników na tematy gospodarskie, w tym kucharskich, które cieszyły się wielką popularnością w Polsce oraz na Litwie i w Białorusi. Książki kucharskie Szyttlera (które były wydawane w ogromnych jak na owe czasy nakładach) wywarły wielki wpływ na kształtowanie szlacheckich i mieszczańskich gustów kulinarnych.

Szyttler wydał kilkadziesiąt książek, w tym najpopularniejsze: Kuchnia myśliwska, czyli na łowach (1823), Kucharz dobrze usposobiony (1830), Poradnik dla myśliwych (1839), Kucharz Nowy dla osób osłabionych (1837), Kucharka oszczędna (1846).

Szyttler czerpał inspiracje dla swoich przepisów zarówno z kuchni francuskiej, jak i polskiej, oraz w mniejszym stopniu litewskiej i białoruskiej. Inni autorzy jak Anna Ciundziewicka (Gospodyni litewska, 1848) i Wincenta Zawadzka (Kucharka litewska, 1854) piszący w tym okresie dzieła o podobnej tematyce mocno inspirowali się książkami Szyttlera.

Paul Tremo

Paul Tremo (1733-1810) – kuchmistrz na dworze króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, zdobył miano "pierwszego kuchmistrza w Europie".

Urodził się w Berlinie w rodzinie hugenockiej[1]. Swój kun